Een tarwekorrel moet in de aarde vallen en sterven - Goede Vrijdag

Het Boek

Johannes 12: 23-25

‘Het is nu zover dat Ik, de Mensenzoon, de hoogste eer en heerlijkheid zal ontvangen,’ antwoordde Jezus. ‘Wat Ik jullie zeg, is de waarheid: een tarwekorrel moet in de aarde vallen en sterven, anders blijft het alleen maar één tarwekorrel. Maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort. Wie zijn leven liefheeft, raakt het kwijt. Maar wie zijn leven in deze wereld niet liefheeft, zal het behouden en eeuwig leven. 

De graankorrel waar Hij over spreekt is Hij allereerst zelf: hij blijft niet op zichzelf, maar valt om te sterven in de aarde om pas zó veel vrucht te kunnen dragen: ontelbare gelovigen delen in zijn gerechtigheid.

Jezus heeft deze woorden in praktijk gebracht door zichzelf op te offeren en zijn leven af te leggen toen Hij stierf aan het kruis. Daardoor heeft Hij persoonlijk meer vrucht gedragen dan wie ook.

Als een graankorrel in de grond terecht komt sterft alleen de buitenkant. Het binnenste van de graankorrel, de tarwekiem blijft leven en die begint pas te groeien zodra de buitenkant is afgestorven.

Ook wij worden geroepen om graankorrels te zijn, om te sterven in de

aarde. Dat vraagt dat we loslaten wat in dit leven zo belangrijk lijkt: aanzien,

succes, gezondheid, rijkdom, onze eigen kwaliteiten. Dat alles moet de grond in, sterven met Christus. Pas daarna zullen we vrucht dragen tot eer van de Vader.

Hebben we de moed om slechts graankorrels te zijn? Hebben we de moed

om niet op onszelf te blijven, niet op onszelf te vertrouwen en ons in kwetsbaarheid afhankelijk te maken van anderen? 

Dat is wat de Here Jezus van ons vraagt. Heb niet je eigen leven lief, heb het leven lief dat Jezus geeft. Kies voor het leven van Christus. 

Geleid door de Geest zullen we, als we erom bidden, kracht ontvangen om zwak en kwetsbaar te zijn, om onze tekortkomingen en zonden onder ogen te zien en om te zeggen: ‘Heer, leer me te sterven aan mezelf, omdat alleen in U het leven is!’

Er was eens een korrel graan

Gezaaid in de grond

Geboren om dood te gaan

Geen mens die het vond

Maar heel langzaam brak het open

En er kwam nieuw leven aan

En het heeft zichzelf verloren

Zie je het koren

Op de akker staan

Hij was als een korrel graan

In de aarde gestrooid

Geboren om dood te gaan

Beroofd en berooid

En zijn lichaam werd verbroken

Toen Hij Zich aan 't kruis liet slaan

Zo heeft Hij Zichzelf gegeven

En liet Zijn leven

Door de wereld gaan

Ik weet dat ik sterven moet

Niet later maar nu

En al wat me leven doet

Geef ik aan U

En heel langzaam breek ik open

Als een kleine korrel graan

Tot het leven wordt geboren

En er zal koren

Op de akker staan

(Bijbeltekst; Het Boek

Lied; Elly en Rikkert

Schilderij; William A Bouguereau)