Juist toen ik dacht dat ik het niet meer aankon

(pentekening gemaakt door mij)

Als de Here mij niet had geholpen,

had niemand meer iets van mij gehoord.

Juist toen ik dacht dat ik het niet meer aankon,

ervoer ik de kracht van uw goedheid en liefde, Here.

Terwijl allerlei gedachten in mij omgingen,

waren het juist uw troostwoorden die mij opbeurden.

Maar ik vond mijn toevlucht bij de Here,

Hij was mij tot een burcht.

Mijn God is mijn rots.

Deze week las ik Psalm 94 uit de vertaling van Het Boek.

En toen ik bovenstaande verzen las, (vers 17,18,19 en 22)
raakte me dat zeer. Het had zo uit mijn mond kunnen komen.

Ik heb dertien jaar geleden door omstandigheden in een diep dal gezeten met heel veel strijd. Het was de zwaarste tijd van mijn leven.

Juist toen ik mezelf overgaf, dat ik de strijd niet alleen aan kon, werd mijn ziel stil. 

Juist toen heb ik ervaren dat God mij inzichten gaf dat Hij mij nooit los zou laten.  

Juist toen heb ik gevoeld en gemerkt dat God bij mij was en beschermde, dat de strijd gestreden was.

Soms nog is het weleens woelig geweest in mijn leven en wil ik soms alles alleen doen. 

Maar steeds als ik het moeilijk heb en naar God toe ga, vindt mijn ziel rust.